تاثیر سد سیوند بر محیط زیست!

 براین اساس از دید منابع طبیعی، احداث سد به هیچ عنوان قابل توجیه و تایید نیست، اما مشکلی که هست اینکه در هیچ پروژه عمرانی از منابع طبیعی نظرخواهی نمی‌شود، بلکه نخست اعتباری برای پروژه‌ای اختصاص می‌یابد و پس از آنکه اعتبار برای فاز 1 و 2 منظور شد بودجه فقط صرف تاسیسات سازه می‌شود و منابع طبیعی در یک موضع کاملاً انفعالی قرار می‌گیرد و در نهایت گرفتاری‌های پروژه برای منابع طبیعی می‌ماند.»

این عضو جامعه جنگلبانی می‌افزاید: «با آبگیری سد سیوند تنها 8 هزار درخت نابود نمی‌شود، بلکه هزاران هکتار مرتع و زمین مرغوب زراعتی و خاک زیر آب دفن می‌شود، در حالی که تولید علوفه فقط یک چهارم ارزش مراتع است و سه چهارم ارزش آن مربوط به حفاظت خاک و جلوگیری از فرسایش و میزان نفوذ‌پذیری آب است».

یک منبع آگاه نیز ضمن اظهار تاسف از روند موجود در اجرای پروژه‌های عمرانی به همشهری گفت: «در پروژه‌های عمرانی کشور مطالعات زیست محیطی جایی ندارد و حتی زمین که جزو منابع ملی است در بیلان مالی هیچ پروژه‌ای به حساب نمی‌آید و این ناشی از آن است که از زمانی که منابع طبیعی ملی شده، دولت شاید بر این تصور است که این منابع در مالکیت دولت است و در نتیجه دستگاه‌های دولتی بدون محاسبه و منظور کردن هزینه‌های زمین و عرصه و میزان تخریب اعتبارات را به پروژه‌های عمرانی تخصیص و آن را به اجرا درمی‌آورند. این در حالی است که بی‌توجهی به ارزیابی‌های زیست‌محیطی سبب شده واحدهای طبیعی، آبخیزها و تالاب‌ها به نوعی در معرض فرسایش و تخریب قرار بگیرد.
حال آنکه اگر بپذیریم منابع طبیعی بستر حیات کشور است نباید اجازه بدهیم در تعارض با منابع طبیعی و محیط زیست سدی احداث شود، اما از آنجایی که منابع طبیعی به نوعی وابسته به وزارتخانه‌ای است که وظیفه تولید دارد و با هم تعامل دارند، در نتیجه منابع طبیعی در همه جا قربانی می‌شود و نماینده‌ای هم ندارد تا از منافع این سازمان دفاع کند».

وی با هشدار نسبت به صدور مجوز قطع درخت در حوزه سد سیوند افزود: «چنانچه چنین مجوزی صادر شود در حقیقت متولیان منابع طبیعی که خود باید حافظان منافع این سازمان باشند به دست خود مجوز قلع و قمع درختان و نابودی منابع طبیعی در سراسر کشور را صادر می‌کنند». این کارشناس می‌گوید: «متاسفانه سازمان و تشکیلات منابع طبیعی کشور از لحاظ مدیریت فنی و توانایی‌های حرفه‌ای تا آن اندازه توانمند نیست که بتواند در مقابل چنین اقدامات مخربی مقاومت کند».

نکته دیگر، وقتی همه دستگاه‌های دولتی، در اجرای پروژه‌های عمرانی، تخریب منابع طبیعی را احیا می‌دانند و این سازمان متولی منابع طبیعی هم نماینده‌ای در دولت و دیگر مجامع برای دفاع از جایگاه منابع طبیعی ندارد، در نتیجه در یک منطقه با دستور و موافقت یک نفر بدون مطالعه ارزش‌های زیست‌محیطی ناگهان چند هزار اصله درخت قربانی می‌شود و این بدعت و چراغ سبزی می‌شود برای تخریب‌های مشابه».

برآوردهای غلط

یک منبع آگاه در خصوص آبگیری سیوند و تبعات منفی آن روی آرامگاه کورش به همشهری گفت: «امور آب استان فارس اعلام کرده است که حداکثر ارتفاع آبگیری سد 1805 متر است،‌ در حالی که میزان‌سنجی با GPS نشان می‌دهد این ارتفاع 1851 متر است.

این در حالی است که براساس GPS ارتفاع آرامگاه کورش 1855 متر است. در صورت آبگیری سیوند اختلاف بین ارتفاع آبگیری و آرامگاه فقط 4 متر خواهد بود و در خوشبینانه‌ترین حالت، اگر ارتفاع آب این بنای بی‌نظیر باستانی را تخریب نکند رطوبت ناشی از آن به مرور اثرات سویی  روی آن بر جای می‌گذارد».